De waarheid in een mening waarmee je het oneens bent

Soms hoor je een zin die blijft hangen. Voor mij was dat deze: als iemand iets beweert waar je het mee oneens bent, dan is het aan jou om te achterhalen welke waarheid er in die mening verscholen ligt.

Niet omdat we het per se met elkaar eens moeten worden, maar omdat verbinding alleen kan ontstaan vanuit begrip en de meeste mensen echt wel hebben nagedacht over wat ze vinden.

Het afgelopen weekend zag ik filmpjes van protesterende rechts-extremisten én van gewone burgers. Heel verschillend misschien, maar wat ze deelden was hetzelfde: angst. Angst voor de ander.

Of het nu ging om migratie in Den Haag of om de komst van twee AZC s in Amersfoort. We luisteren te weinig en schreeuwen te veel. En ik snap wel waar dat vandaan komt. Mensen voelen zich niet gehoord. Niemand vroeg mij iets, klinkt het.

Boosheid en frustratie stapelen zich op. Zelfs bij familie en vrienden hoor ik soms uitspraken die ik niet had verwacht. Niet omdat zij slechte mensen zijn, maar omdat ze herhalen wat ze hebben gehoord, geleerd en net een andere afslag nemen in hun denken.

Even voor ons gedachte experiment: waar zit de waarheid in bovenstaande mening waar ik het niet mee eens ben? Het leven is duurder geworden, kansen op werk of een woning zijn niet eerlijk verdeeld. Logischerwijs komt dan die angst: wat als er straks niets meer overblijft voor mij of mijn kinderen? Waarom moeten we delen als er niet voldoende blijkt te zijn?Daar kan ik wat mee.

Over de oplossing verschillen we van mening. Maar misschien begint verandering niet bij harder praten, maar bij beter luisteren en vanuit verbinding een goed gesprek.

Herken jij dat ook: dat achter meningen waar je het niet mee eens bent tóch een kern van waarheid zit?