"Lekker slapen en morgen gezond weer op"

De eerste keer dat ik het voelde was ik eind dertig.
Er kwamen nieuwe mensen — jong, scherp, veelbelovend — en ineens hoorde ik op mijn werk bij 'de ouderen'. 

Onvervalst sentiment.

Niet zozeer: vroeger was alles beter, maar meer een ongemak bij mijn veranderende rol in de wereld. Van hemelbestormer – vooral in mijn eigen hoofd ;-)– en the new kid naar iemand bij wie anderen om raad kwamen.
Van degene die wel even uitlegde hoe e-mail en Twitter werkten, naar iemand die Snapchat niet meer begreep.

Deze week reikte Sonja Barend haar award uit in het televisieprogramma Pauw en de Wit.

En elke keer als Sonja in beeld verschijnt, is dat een rechtstreeks ticket naar de tijd dat tv nog cool was. Maar die afsluiter van haar – ‘Voor nu lekker slapen en morgen gezond weer op’ – die voelde ik dit keer extra.

Want ik dacht ineens: is dat nog zo?

De wereld is er de laatste twintig jaar niet per se leuker op geworden.
We hebben elkaar hard nodig, en de meeste mensen zijn aardig, maar op de een of andere manier lijken we dat collectief te vergeten.
Het voelt soms alsof er weinig nog zekerheid of houvast biedt.
En de snelheid waarmee alles verandert — is groot.

Ik hoorde iemand laatst verzuchten dat het wel weer eens tijd werd voor een pandemie.
Even op adem komen met elkaar.

Oneens natuurlijk, maar ik snap het wel.
Even geen nieuws over de man met oranje haar, geen politici die roepen dat ons land en de economie kapotgaat, geen doemscenario’s over de inzet van AI.

Gewoon de focus op het hier en nu: lekker slapen —
en morgen gezond weer op.